تعلیم و تربیت

عنوان	پاسخ	بازدید	توسط
حکايت مرد اسیر و شاه	1	316	spwrrhymy
ازغم خبری نبود اگر عشق نبود	2	363	spwrrhymy
شعر قدیمی و مشهور Story lyrics	1	293	mr_sabbagh
به سلامتی ...	2	417	mr_sabbagh
سوغات تبریز چیست	0	359	fns4565
نکات سئو سایت در سال 2016	0	440	fns4565
داستان مرد عاشق	2	367	millad1369
sms های سری 6عاشقانه	1	294	millad1369
sms های سری 5 عاشقانه	0	221	armanfanii
sms های سری 4 عاشقانه	0	243	armanfanii
sms های سری 3 عاشقانه	0	213	armanfanii
sms های سری 2 عاشقانه	0	206	armanfanii
sms های سری 1 عاشقانه	0	198	armanfanii
متن عاشقانه سری 1	0	171	armanfanii

تبلیغات

آمار سایت

آمار مطالب

کل مطالب : 1024
کل نظرات : 262

آمار کاربران

کل کاربران : 206
افراد آنلاین : 1

اطلاعات

امروز : شنبه 04 اسفند 1397
آی پی شما : 34.226.208.185
مرورگر شما :

خبرنامه

با وارد کردن ایمیل خود و تایید آن میتوانید هر شب جدیدترین پست های سایت عاشقانه رویای تلخ را در ایمیل خود داشته باشید

آرشیو ماهانه

طراحی اپلیکیشن موبایل

تبلیغات

یک کار سخت برای مامان بابا

تعداد بازدید : 90

بی نظمی در کودکان,علت بی نظمی کودک,آموزش نظم به کودکان

وقتی به گفتگوی بسیاری از والدین، گوش سپارید، متوجه خواهید شد که موضوع نظم و آموزش آن به کودکان، خصوصا در سنین بالای 3 سال، از معضلات و دغدغه های دائمی والدین می باشد.

اصولا پذیرش این مطلب برای بچه ها، کمی سخت است و والدین نیز از اینکه وسائل بازی کودک خود را همواره در زیر دست و پای خویش ببینند، احساس خوبی ندارند. اما یک سوال اساسی در این میان وجود دارد که موجب سردرگمی و عدم موفقیت والدین در رابطه با آموزش نظم به کودکان می باشد و آن این است که به راستی، بهترین سن برای آموزش انظباط به کودکان چه زمانی است؟

بسیاری از کارشناسان معتقدند که ایجاد انظباط در کودکان امری است که از همان ابتدای تولد کودک، باید آغاز شود و به مرور زمان و با توجه به رشد جسم و روح کودک، ادامه یابد. البته فهم دقیق این موضوع کمی مشکل به نظر می رسد و بیان آن در حد تئوری، ساده است و مهم این است که چطور بتوان این امر را عملیاتی و کاربردی کرد.

چرا هر کودکی روحیه ای خاص و متفاوت از سایرین دارد و اینکه والدین چطور بتوانند مطابق روحیه کودکشان به اموزش موضوعی همچون نظم، به او بپردازند، بسیار مهم است.

آنچه مشخص است اینکه اگر والدین بخواهند کودکشان در دروران نوجوانی ملزم به رعایت نظم باشد، باید از دوران کودکی به او آموزش دهند زیرا درخت را تا زمانی که یک نهال است می توان به طور دلخواه شکل داد و اگر کودک، به بی اظباطی عادت کند، تغییر رفتار در او کار مشکلی است.

امام حسن عسگری(علیه السلام)می فرماید: "بازگرداندن عادت کرده(به کاری) از عادتش، چونان معجزه است."

البته باید در ارتباط با آموزش نظم به کودکان این موضوع را توضیح داد که آموزش نظم به کودکان زیر یک سال، باید به طور غیر مستقیم صورت گیرد. مثلا اینکه یک مادر رعایت نظم را در همه امور مربوط به کودک در نظر گیرد، مهم است. اموری همچون شیردادن، خواباندن، بیدار کردن و تر و خشک کردن نوزاد. آنچه مهم است اینکه این اقدام در ضمیر ناخودآگاه او اثر خواهد گذاشت.

در سنین بالای یک سال، آموزش به طور غیر مستقیم (آموزش کلامی) و با القای غیر مستقیم. این یعنی یک روش الگویی است که می تواند تاثیر خوبی داشته باشد. البته باید گفت که در این سنین، بچه ها قدرت درک مستقیم و کامل و منطقی یک موضوع را ندارند و اصولا به غیر از روش های غیر مستقیم که می تواند از طریق قصه گویی یا بازی باشد، نمی توان روشی موثر را پیدا کرد.

اما در سنین بالای سه سال، این نکته مطرح می شود که کودکان از درک نسبی و تشخیصی نسبی برخوردار می شوند و اینکه در این زمان برای آموزش نظم می توان از اهرم هایی مثل فشار، تحمیل و یا تنبیه استفاده کرد.

آنچه مشخص است اینکه هر نکته ای را که بخواهیم برای بچه ها درونی کنیم و به گونه ای به انها آموزش دهیم که اثری ماندگار به دنبال داشته باشد، باید با صبر و حوصله برخورد کنیم. انظباط موضوعی است که باید به گونه ای نرم و ملایم و به طور تدریجی در کودک ایجاد شود. ایجاد نظم در یک کودک، اگر با زور و فشار و تحمیل همراه باشد، باعث ایجاد حس ناامنی، ترس، تسلیم پذیری، طغیان، دروغگویی، چاپلوسی و وسواس خواهد شد. (1)

آن دسته از کودکان که به خاطر فشارهای والدین و ترس از آنها، به رعایت انضباط می پردازند، معمولا روحیه ای سرکش و مساله آفرین پیدا می کنند و در مقابل بزرگسالان، مقاومت می کنند و به خاطر فشارهایی که در دوران کودکی از طریق والدین به آنها وارد شده، از آنها انتقام می گیرند.

نگرش روانشناسی امروز معتقد است که نظم آموزی به بچه ها اگر با زور همراه باشد، تنها پاسخی موقتی را به دنبال خواهد داشت. اما در آینده موجب ایجاد مشکلاتی جدی می شود. مشکلاتی که موجب می شود تا این کودکان در غیاب والدین خود، قانون شکنی کنند و از اصول والدین خود تخطی کنند.

آنچه مهم است والدین بدانند و همواره مد نظر داشته باشند این است که اگر محدودیت هایی برای فرزندان قرار می دهیم باید این اقدام را به نرمی و با عطوفت به کودکان بیاموزیم تا برای آنها وجدانی و درونی شود.

در صورتی که عامل واداشتن کودک به پذیرش محدودیت ها و تن دادن به قانون، اقتدار والدین یا مربی و اجتماع باشد، معمولا زیر بار نمی رود و اگر فشار و زور موجب عمل به نظم باشد، با از میان رفتن فشار، نقض قانون خواهد کرد. اما چنانچه محدودیت های موجود برای کودک با مطلوبیت فردی همراه باشد و برای او با مهرورزی و عطوفت والدین درونی شده باشد، حتی در غیاب والدین و بدون اهرم فشار هم به آن عمل خواهد کرد.

نویسنده : m.r.arash	تاریخ : یکشنبه 22 تير 1393	امتیاز : 00

موضوعات : کودکان و والدین , تعلیم و تربیت ,

تعلیم و تربیت

تعداد بازدید : 68

فرزندان مستقل,کودکان مستقل,تربیت کودک مستقل

کودک بودن گاهی اوقات بسیار ناامیدکننده می شود، به همین دلیل در اینجا از نحوه تقویت اعتماد به نفس صحبت کرده ایم. کودکان و بچه های پیش دبستانی می بینند که خواهر و برادرهای بزرگتر و والدین آنها هر کاری را به راحتی انجام می دهند و این شاید آنها را ناامید کند.

با در نظر گرفتن این مطلب که اعتماد به نفس از توانایی و مهارت در چیزی می آید، چند راه برای قویتر کردن فرزندانتان معرفی می کنیم که از طریق آنها می توانید حس ناامیدی و ناراحتی کودک از ناتوانی در انجام بعضی کارها را از بین ببرید.

1. بگذارید خودش کارهایش را انجام دهد.
گاهی پدر و مادر برایشان راحت نیست که دخالت نکنند و هنگامی که کودک در تلاش است کاری انجام دهد زود به کمک او می شتابند. گاهی از این که فرزندتان در انجام کاری وقت زیادی تلف می کند و نمی تواند فوراً آن را انجام دهد خسته می شوید. ولی باید اجازه دهید او این تجربه ها را پشت سر بگذارد و با کمک کردن به او در واقع به نفع او کاری نکرده اید. باید بگذارید او شانس یادگیری درس هایی در خصوص این کارها را داشته باشد و به او فرصت بدهید تا ببیند خودش چه کار می تواند بکند. این به او قدرت می دهد.

2. بگذارید تقلا کند.
پدر و مادرها دوست دارند موفقیت فرزندانشان را ببینند و اغلب برایشان سخت است که ببینند کودک در حال تقلا است. ولی باید در مقابل این وسوسه مقاومت کنید و به او کمک نکنید و بگذارید تلاشش را بکند. به او فرصت بدهید تا با مشکلات روبرو شود و آنها را خودش حل و فصل کند. به این فکر کنید که وقتی کودک به تلاش و چالش با مشکلات ادامه می دهد درس مهمی می گیرد و یاد می گیرد که نباید تسلیم شود و باید ناامیدی و ناراحتی را تحمل کند تا به هدفش برسد.

البته هیچکس نمی خواهد که فرزندش ناراحتش شود و این ناراحتی به او فشار بیاورد، ولی کمی ناامیدی هم باعث می شود که کودک مقاومت بیشتری داشته باشد. وقتی دیدید که لازم است مداخله کنید و به او کمک کنید، سعی کنید خودتان کاملاً کنترل را در دست نگیرید و فقط کمی راهنمایی اش کنید، مثلاً اگر در حال بازی با پازل است، کمک شما نباید حل کردن کامل پازل باشد، بلکه فقط باید او را راهنمایی کنید. وقتی برای موفقیت در هر کاری به فرزندتان کمک می کنید، در شرایط سخت و دشوار او احساس ناتوانی خواهد کرد.

3. از او کمک بخواهید.
برای بچه های 2 تا 4 ساله هیچ چیز مانند کمک خواستن از آنها، حس خوبی به آنها نمی دهد. به او بگویید: «میای به مامان کمک کنی؟ من نمی تونم این کارو انجام بدم.» به او کاری را بسپارید که واقعاً بتواند انجام دهد، مثلاً بگذارید دستمال سفره ها را روی میز بچیند.

4. برایش نقش بازی کنید.
مثلاً تظاهر کنید که در کاری مهارت ندارید و نمی توانید آن را انجام دهید و از او بخواهید که به شما کمک کند. مثلاً اگر پازل بازی می کنید، به او بگوئید که نمی دانید قطعات پازل باید کجا قرار گیرند و بگذارید که او مداخله کند و به بزرگسالی که ظاهراً پازل بلد نیست کمک کند. این به او کمک می کند که بفهمد می تواند کارهایی را انجام دهد که بزرگترها از انجام آن عاجزند.

بچه ها نه تنها می توانند مسئولیت پذیر باشند، بلکه این برای آنها بسیار مفید است. با این کارها می توانید باعث شوید که کودک حس کند یکی از اعضای مفید خانواده است و توانایی های او مهم هستند. این موجب کاهش ناامیدی کودک و افزایش مهارت و اعتماد به نفس او می شود.