مگر من جز “نفس” چه میخواهم !؟

یا ببافم … یا بشکافم …

اول و آخر که به پای تو می افتم . . .

حاجت دلت با حکمت خدایت یکی باشد . . .

دستهایم تا ابد تنهاست ، می‌دانی؟

آسمانت را مگیر از من ، که بعد از تو

زیستن یک لحظه هم بی‌جاست ، می‌دانی ؟

بر روی پیشانی ام نوشته شده

تو باید باشی تا با لبهایت

آن را برای من رقم بزنی . . .

او که هرگز نتوان یافت همانندش را

قلب من موقع اهدا به تو ایراد نداشت

مشکل از توست اگر پس زده پیوندش را !

که معنای خداحافظ ، تا فردا بود . . .

آنی آتش عشق تو در دل فوران کرد

دل گفت غنیمت شمرید این دم و لحظه

چشم ، چشمک زد و عکست قاب دل کرد . . .

مهم نیست آغوش تو تابستانِ من است . . .

ببخش که هنوز

پونه مانده ام . . .

مجنونتر از مجنون مرا در چشم مردم میکند

من بی حضورت ، “با تو” در یک خانه در ذهنم قرین

یاد تو قلبم را پر از حس ترنم میکند . . .

در کنارِ خودت نیستی و نمیدانی

در کنار ” تو ” بودن

چه حالی دارد . . .

نزدیک ترین عضو انسان به قلبش ، کمر اوست

هربار که قلب کمی می رنجد کمر از ده جا می شکند . . .

چه چیز بهتر از گورم

چه جا بهتر از آغوشت . . . !

بس که نوشتمت میان شعرهایم

بی‌آنکه

اسپند بچرخانم

میان واژه‌ها . . .