تو قهوه میخوری

من خوابم نمی برد . . .

روحم ، نفسم ، بند بند وجودم

وقتی در حصار دستانت بوسه باران میشوم . . .

شاید این بار نوحی بیاید ، مرا برگزیند در کنار “تو” !

تمام درد من این است . . .

کاش میدانستند که یک نفر نیستی !

تو یک “دنیایی”

وقتی ..

مُسَکِنم تویی !

به سان ِ گذر از یک سمت خیابان

به سمتی دیگر

اول به من نگاه کن

بعد به من نگاه کن

بعد باز هم مرا نگاه کن…!

چشمان سیاه تو مرا خواهد کشت

افسون نگاه تو مرا خواهد کشت

این گونه که آه می کشد لب هایت

پس لرزه ی آه تو مرا خواهد کشت

حتی شده تا نیمه ی این راه بمان

دلتنگ تو بودن به خدا ممکن نیست

نه ، آه نکش ، آه نرو ، آه بمان

از تمامِ دنیا فقط …

بی اندازه دوستت “دارَم”

بی من نباشی

بی تو نباشم

بی هم نباشیم

وسعتش زیاد نیست

به اندازه کف دستانت

دستانم را بگیر . . .

مُسَکن ِ بوسه هایت …

عجیب ، آرامم می‌کند !

یک شیشه ی می لبالب و تنهایی

من مانده کنار جاده ی خاطره ها

با یک چمدان سوز و تب و تنهایی

زندگی در گوشه ویران دل

عشق یعنی سایه در یک خیال

آرزوی سرکش و گاهی محال

وقتی به جای “تو”

بهم میگویی : “شما”

قشنگترین تکراری که هیچوقت تکراری نمی شود !