بسته راهِ نفسم ، بغضُ و دِلم شعلهِ وَر است

چون یتیمی که به او،

فُحشِ پدر

داده کسی...

               حواسَتـْـ بــِہ دِلَـتــْ باشَـد

                              آטּ را هَر جایــے نَگُذار ...

                           ایـטּ روزهـا دِلـْ را مـیدُزدَنـْد

                         بَعد کــِہ بــِہ دَردِشاטּ نَخُوردے

                            جاے صَنـْدوقِ پُسـتــْ آטּ را

                     دَر سَطـْلِ آشـْغالـ میــے اَنـْدازَنـْد

                 وَ تو خوبـْـ میدانــے دِلــے کــِہ الـْمثنــے شُد

                             دیگر دلـْ نمــے شود