شب شکست...

پیمان شکست...

عهدی شکست...

قلبی شکست...

از شکست هر شکستی بر دلم آهی نشست...

مرگ من روزی فرا خواهد رسید در بهاری روشن از امواج نور

در زمستانی غبار الود و دور...یا خزانی خالی از فریاد و شور

خاک میخواند مرا هردم به خویش

می رسند از ره که در خاکم کنند

آه شاید عاشقانم نیمه شب...گل به روی گور غمناکم نهند

حرفی نزنی طاقت جنجال ندارم

بدجور شکسته است دلم حال ندارم

درهای قفس باز و دلم عاشق پرواز

از حس پریدن پرم و بال ندارم

آدما نباس دوست پیدا کنن
چون وقتی میرن
وقتی دیگه نمیشه بهشون زنگ بزنی
وقتی نمیتونی درد و دل کنی
یا حتی باهاشون شوخی کنی و بخندی
و همه دوستی خلاصه میشه تو عکسهات و خاطراتت
هی بغض تو گلوت گیر میکنه
خفه ات میکنه
آدما باس همیشه تنها بمونن…!

                                                                                                                    فقط دریا دلش آبی تر از من بود

و من از دریا...دلم دریا

فقط این را ندانستم

چرا گشتم چنین تنهاتر از تنها

به هر آبی شدم آتش

به هر آتش شدم آبی

به هر آبی شدم ماهی

به هر ماهی شدم دامی

و تو این را ندانستی

چرا گشتم چنین عاصی

چرا مهتاب شد سنگ صبورم

چرا بستند پرهای غرورم

چرا ایینه ها را خاک کردند

مرا از رنگ شب سیراب کردند