همچو نی میـــــــــنالم از ســــــــودای دل
آتشــــــــی در ســــــــینه دارم جــــای دل
من کــــــــه با هر داغ ناپیــــــــدای دل
همچو موجــــــــم یک نفس آرام نیســــــت
بس که طوفـــــــانزا بود دریـــــــــای دل
دل اگــــــــر از من گــــــریزد وای من
غم اگـــــــــر از دل گــــــــــریزد وای دل
ما ز رســــــــــوایی بلند آوازه ایــــم
نامــــــــور شد هرکــــــــــه شد رســــــوای دل
خانه ی مــــــــور است و منزلـــــــــــگاه بوم
آســـــــــمان با همــــــــــــت والای دل
گنج عاشــــــــق گوهــــــــر یکتــــای دل
درمیان اشـــــــــک نومیدی رهـــــــــی
خنــــــــدم از امیدواریـــــهای دل